Onze jongens hebben het fenomeen Sint Maarten gemist of moet ik zeggen dat ze de dans ontsprongen zijn. Gerhard is nog in Hattem geboren en daar kwamen rijen kinderen langs de deuren, vaak nog met een uitgeholde suikerbiet met kaarsje, om hun Sunte Marten liedje te zingen en iets lekkers te krijgen. Ikzelf had het tot dan nooit meegemaakt. We verhuisden naar Aalten en Hengelo en daar kenden ze Sint Maarten, die zijn warme jas deelde met een arme man, ook al niet. En eenmaal in Emmen zaten de jongens al in het Voortgezet Onderwijs. Hun aandeel in het Sint Maarten gebeuren was het aanhoren van de Sint Maarten liedjes van alle buurkinderen en het helpen uitdelen van de smarties, mandarijnen en ander lekkers.
Hier aan het Schoolpad komen alleen de Timmertjes. Een paar jaar terug deed Frank ook nog mee. Nu was hij de beschermer van zijn broertjes, hij had de plastic zak bij zich voor alle goede gaven. Toen ik Daan bekeek zag ik meteen dat hij wat Sint Maarten betreft liever in Hengelo had willen wonen. Hij houdt niet van zulke verplichtingen. Maar goed dat hij toch meeging. Zijn gezichtje knapte weer op toen hij over zijn mooie lampion vertelde. Het bleek dat hijzelf vond dat je weinig licht zag van de buitenkant. Maar het was een kunstwerk, heel mooi gemaakt. Tim had vliegerpapier gebruikt en daardoor zag je meer van het licht in de lampion.
