Ik kon bijna niet wachten tot het begon te sneeuwen, net als vroeger. Ik ging er zelfs vannacht voor uit bed, het waaide wel hard maar nog geen sneeuw. Pas toen ik in de vroege morgenuren wakker werd zag ik sneeuw op het raam en het was net of er rust over me kwam. Het was zover.
We hadden geen haast om op te staan, we konden toch nergens heen. De wind gierde nog steeds om het huis met bakken vol jachtsneeuw. De grote deuren aan de achterkant had ik gisteravond dicht gedaan en die laten we dicht want de wind staat er precies op. Vanuit het voorraam genieten we van het uitzicht met alle jachtsneeuw. Dirk is niet te bewegen een pootje buiten de deur te zetten, Storm alleen samen met mij. Het haantje is gevoerd, de vogels ook en verder is het bijzonder aangenaam in huis. De kerkdienst in de Schepershof volgen we voor de pc, kopje koffie er naast.
Het verschil met de vroegere sneeuwperiodes is dat we niks meer hoeven. We zijn op een leeftijd dat we niet voor kinderen, werk of school op pad moeten, maar het spannende gevoel van: SNEEUW!! Dat is er nog steeds.
