Soms, ja soms kan ik me net zo voelen als die blonde vermoeide juf in de reclame van een soort relaxstoel. De hele middag is ze in de weer om de kinderen voor vallen en ruzietjes te behoeden. Net als ze even wil gaan zitten is er weer een noodkreet:’Ju u uf, ik ben gevallen….’. Wanneer eindelijk de rust is weergekeerd ploft ze uitgeput neer. Maar nee… dan komt de man die de speeltuin gaat sluiten. Eenmaal thuis kan ze eindelijk heerlijk gaan zitten in die stoel van Prominent.
We zijn tegenwoordig helemaal op de hoogte van prijzen en eigenschappen van relax en sta op stoelen. Ik heb de tweede gescoord voor bij het achterraam voor Wim. Dat is zo’n mooie plek om naar buiten te kijken.
En zoals deze juf zich voelde voel ik me tegenwoordig ook. Wim kan jammer genoeg helemaal niks. Zijn werkzaamheden heb ik overgenomen. Geen enkel probleem, maar er zijn zoveel kleinigheden van oprapen van dingen tot het aanslepen van voedsel en drank, insmeren van de rug, de linker sok aan en uit. Rug schrobben bij het douchen, voeten drogen. Nog steeds geen probleem, maar het zijn de kleinigheden die me de das om doen. Even een elastiekje pakken, zit ik net dan is er weer iets kleins, maar ik spring uit gewoonte al in de benen. Dat moet even niet meer. Wim mag nu alle kleine handelingen opsparen voor als ik toch even loop. Zit ik eenmaal dan blijf ik zitten. Mijn stoel is wel geen Prominent maar het voelt wel zo.
