Twee jaar terug liep er nog een aardig koppeltje.
Je kunt niet voor anderen denken. Je kunt wel denken dat iemand iets vindt omdat jij dat vindt of doet omdat jij dat zo zou doen, maar zo werkt dat niet.
Zo ook met die kip van ons. Denk je haar een plezier te doen en gezelschap bij buurman Jans te halen voor wat plezier in haar eenzame bestaan. Wat denk je dat er gebeurt?
Toen het ’s morgens tijd was om te voeren en de nieuwe kip en het haantje uit het hok gelaten werden en de eigen kip uit de struiken kwam om het ochtendritueel te volgen was het helemaal mis.
“’t Geet ‘r hen”, kwam Wim wat ontdaan binnen verslag uitbrengen. “Ze vliegt mekare an… ’t Is een gevecht op leaven en dood met die beide kippen. Ik heb zoiets nog nooit met e maakt.” “En ’t haantje dan?”, vraag ik. “Ja die probeert ‘r af en toe tussen te vlieg’n, maor dat helpt niet. De bloedspetters vliegt al in de rondte.”
Ja daar meng ik mij ook niet tussen en na een minuut of tien ga ik het erf eens rond om te zien wie het onderspit gedolven heeft. Ik hoor niks en ga op zoek. Lopen ze alledrie gewoon in de ren.
’s Middags ga ik nog eens kijken. Alleen het haantje zit er nog in, hevig protesterend achter het gaas. De kippen waren er gewoon uitgevlogen, nee niet als vriendinnen. De eigen kip loopt weer tussen de vogels en de andere is even spoorloos.
Vanmorgen waren alleen de nieuwelingen bij het voeren. Ons eigen kippetje laat zich niet meer bij de ren zien. Die zoekt het zelf wel uit.
Soms…. zijn het net mensen.