Wij hebben zo ook onze stenen met een speciale herinnering. Wij nemen vaak van bijzondere vakantieplekken een steentje mee. Vanaf het strand in Maryport waar onze vriend Tom Woodgate werd geboren, uit de Schotse bergen, vanaf de Summer Isles een steen met oranje soort mos. Ooit waren met Dick en Anda aan een kratermeer in Auvergne en heb ik een rond gesleten stuk vulkaansteen meegebracht. Zelfs toen we in de Big Pit, een oude kolenmijn in Wales afdaalden kreeg ik een stukje steenkool dat hij van beneden had meegebracht."A good luck stone", zei onze gids, een voormalig mijnwerker, stralend
De stenen in de Morvan waar we met Piet en Marry waren waren zo enorm, maar niet om mee te nemen, wel een speciale plek met prachtig uitzicht er gratis bij.
Maar een plek die voor ons nog steeds iets warms en ook geheimzinnigs heeft en waar we graag naar toe gaan is de Hohe Stein in de Hunsrück. We zijn zo vaak eerst mèt en later zonder jongens in Badenhard geweest, maar steeds zoeken we vanaf het huisje van de fam. Laborenz die Hohe Stein op. Toen Wim net met de VUT was stonden we met caravan op camping Loreleyblick in St Goar, dichtbij Badenhard dat meer in het achterland op een hoogvlakte ligt. Natuurlijk bezochten we behalve boer Steeg ook de Hohe Stein niet heel ver van het huisje en maakte ik een foto van Wim. Ik zei nog zoiets van:”Nou hoe voelt het… die vrijheid?” En ik knipte af. De foto hebben we nog naar de collega’s gestuurd.
Hij was zo opgelucht dat hij met de VUT kon omdat het in die tijd slecht ging met Holvrieka en er sprake was van sluiting. Nu na 10 jaar is hij er nog steeds blij om. Er is inderdaad heel veel veranderd.
