Ergens omstreeks 1959 waren ome Gert en tante Hanna 25 jaar getrouwd en ook Wim Rumainum staat als naast familielid op de gelegenheidsfoto. Links broer en zus van ome Gert, Anton en Bertha. Rechts jonge Anton en Dinie. Ik heb geen idee waarom Sjaak hier niet bij staat. Misschien weet Dinie het nog….
In 1956 was het zover. Een tiental Papoea’s, intelligente jongelui, kwamen naar Zutphen om aan het Baudartius Lyceum te studeren. Zij zouden de crème de la crème kunnen worden in hun vaderland Nieuw Guinea. Nu nog een Nederlandse kolonie, maar wat zou het mooi zijn als ze zelf meer invloed zouden kunnen hebben in hun land. Twee van hen Wim en Sjaak kwamen in huis bij ome Gert en tante Hanna Voortman in Eefde en fietsten zo elke dag op en neer naar school. Mijn vriendin Anneke woonde ook nog vlakbij hen en zo kregen we meer contact met de jongelui, want wij waren gewoon nieuwsgierig. Vooral Wim wilde graag over Nieuw Guinea vertellen. Bovendien was hij een aanhanger van de Morele Herbewapening en dat legde hij me haarfijn uit. Dat was meteen een goede oefening want het Nederlands vormde nog een probleem.
Intussen had tante Hanna mijn moeder al ingefluisterd dat ik me vooral niet te veel met hen moest inlaten want ja… die cultuur hè…. die was zo anders. Maar zover was ik nog niet. Ik maakte af en toe een praatje en vond het leuk om meegevraagd te worden naar een film over de Baliemvallei, een zo afgezonderd deel van het land, waar de Papoea’s nog in de Steentijd leefden. De jongens waren indertijd nog vol goede moed en hoopten dat Amerika hun land zou gaan steunen. We weten dat het jaren later anders afliep en dat Indonesië hier de touwtjes in handen heeft. Veel oorspronkelijk bos wordt gekapt en worden oliepalmen geplant. En met de jongens is het ook niet voorspoedig gegaan. Wim ging in Indonesië aan het werk, de vijand. Met Sjaak liep het nog slechter af. Ik weet dat er een met een Nederlands meisje getrouwd is. Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig waar Manuel gebleven is. Mijn belangstelling voor dit verre land is altijd gebleven en toen ik een jaar of zes terug Giel Sertons op een Kerstmarkt hier in Emmen over de [i]Stichting Papoeajeugd naar School[/i] hoorde praten besloten Wim en ik hier onze steun aan te geven. Wij sponsoren de opleiding van een leerling in het Voortgezet Onderwijs in Kepi in de buurt van Merauke, in het zuiden van Nieuw Guinea. Hier was vroeger al een gebied waar missionarissen en onderwijzers veel werk verzet hebben. Toen de Nederlanders er weggingen is er wel een school en kerk gebleven. Dit werk wordt nog steeds voortgezet en op de website van de Stichting kun je in een documentaire zien hoe er nu nog geleefd wordt en hoe belangrijk werk dit is waardoor de afgestudeerde leerlingen terug in hun dorp om les te geven en de gemeenschap ondersteunen.
Met de verkoop van de boekjes [i]Ik ben Moniek [/i]en [i]Ik ben Scotty [/i] wordt de Stichting Papoeajeugd naar School nog steeds gesteund. Ik heb nog steeds een voorraadje. Dus wie kinderen met Sint of Kerst wil verrassen met een leuk dierenboekje moet maar even onder het kopje [i]Kinderboekjes [/i]kijken. Dan sla je twee vliegen in één klap.
Klik op de titel en je krijgt de website van de Stichting, of…houdt de website [i]www.pjns.nl [/i]bij de hand.