Na de middag komen Rick en Gerhard weer, voor koffie, een praatje en vaak een klusje en ik denk aan waar Rick vandaag weer mee uit de hoek zal komen. Hij kan je zo aan het denken zetten zoals een paar jaar geleden:
‘Ja, ik loop nog te hinken’. Rick schiet er zelf van in de lach want dan ziet hij het voor zich. Rick denkt in beelden. Meestal is het antwoord van Rick op mijn vraag of hij nog een kop koffie wil: ’Mag wel’. Dat staat hier in Drenthe voor: graag. Maar nu herinnert hij zich dat ene kopje koffie dat we vanmiddag samen met Gerhard dronken. En… op één been kö-j niet lopen, zeggen ze toch. De koffiepot staat snel aan.
Die middag had hij bij Roosen in Erica zijn oudste fiets ingeruild. Hij had er iedere keer een kleinigheid mee en hij heeft een hekel aan al die kleine onvolkomenheden. Bovendien had hij de teruggave van de belasting èn zijn vakantiegeld binnen.
Hij herinnerde me aan zijn waterballet toen hij voor het eerst met die E-bike bij ons kwam. Ik wist het niet eens meer, maar hij zocht het zonder mankeren op mijn website op. Hij was vanuit Bargeroosterveld over de betonbanen naar Jans en Geesje gefietst en het had flink geregend. Een auto die hem passeerde ging even van de betonbaan af door de modder en gooide een flinke plens water over hem en zijn nieuwe fiets heen. Jans had de nieuwe fiets al wat schoongepoetst en eenmaal bij ons gingen de kleren in de was en verwisselt voor een tenue van Wim. Zo fietste hij ’s avonds weer op huis aan.
Nu was hij na dat eerste kopje koffie gras gaan maaien terwijl Gerhard nog even de elektrische heggenschaar hanteerde om het stukje van de ligusterheg waar ikzelf niet bij kon te kortwieken. Altijd een fijn moment als die twee er zijn. Het gemis van Mark blijft maar ook de dankbaarheid om deze twee die zo trouw komen ook.