Het was niet echt mijn dag. Toch kreeg ik die morgen na de ochtendceremonie de geest. Er moest gestoft, geveegd en gezogen worden en bovendien werd het tijd om de ruwe natuurstenen plavuizen een schrobbeurt te geven. Ook het terras was niet meer om aan te zien met alle troep van de bomen en stof van het boerenland. Ik kan best veel zien liggen, maar nu werd het te gortig.
Terwijl ik aan het eind van de middag bij de wei in een luie stoel lag ik bij te komen las ik in een oude Plus een stukje waar ik weer van opknapte. Bij ons worden andere planten als onkruid gezien dan in andere landen. Is bij ons het zevenblad, door mij toch altijd haneklauw genoemd, de grootste pestkop. In de USA zien ze die als een handige bodembedekker die de rest van het onkruid tegenhoudt. Brrrr! En mijn geliefde sterke vrouwenmantel wordt daar weer gezien als onkruid.
Je raadt misschien al wie dit soort columns schrijft….? Ja.. mijn grote tuinvriend Romke van der Kaa. Hij vindt ook het slaapmutsje een onkruid omdat die overal de kop op steekt doordat die zich zo kan uitzaaien, maar laat de luizen op de rozen zitten voor de koolmezen en de slakken mogen bij hem rustig snoepen van de hosta’s. Laat ik die slaapmutsjes nou overal lekker laten staan, omdat ik die zo mooi vind. Die zijn tenminste gemakkelijker uit te trekken dan die haneklauw. Hij vindt verder dat die woekerplanten bij andere woekeraars moeten staan zodat ze elkaar in evenwicht kunnen houden. Daar is natuurlijk wat voor te zeggen. Een combinatie van de straatvechters boshyacinth, vingerhoedskruid, klimop en salomonszegel, die elkaar in evenwicht houden, vindt hij een voorbeeld van the survival of the fittest. Ook de sterke tuingeranium Ann Folkard en het robuuste kattekruid zijn aan elkaar gewaagd. Toch moeten wij als tuinbezitters soms wel de vrede durven bewaren door in te grijpen met snoeischaar of schoffel…. Een gewapende vrede!
