Even terug–: ‘Waor he’j mien kamme elaoten?’ Wim heeft overal z’n vaste plekken voor, in dit geval bovenop het badmeubel. Ik denk even diep na en ik weet het weer. Ik heb een van de twee meegenomen naar het zwembad want ik wist niet zeker of ik mijn borstel wel ingepakt had. Maar of ik die kam nu in een tas heb gestopt of in een jaszak… ik ben het even kwijt.
Vanavond had ik even een mes nodig om oase in stukken te kunnen snijden en dat gaat erg goed met het vleesmes. Wim is net terug en warempel daar hoor ik al: ’Waor he’j et mes neereleg?’ Ik heb geen idee. Misschien op de tuintafel, maar kan ook op de plantentafel of het kastje naast de deur of bij de vuilnisbak toen ik de restjes weggooide. ‘Of he’j em soms met enommen naor de w.c? ’, want ja… als ik ineens nodig moet…. Wim vindt hem niet buiten. Ik weet het ook niet meer. Morgen maar kijken, maar waar nu toch die kam gebleven is?
Maar niet alleen voor de zaken die ik heb gebruikt, verlegd of meegenomen, moet ik rekenschap afleggen, maar alles wat Wim niet zo gauw weet te liggen, vraagt hij gewoon. ‘Waorumme zal ik toch zuuken as ie et weet te liggen’. En daar zit wat in.
Wims moeder was er gemakkelijk in. Zo gauw er iemand vroeg: ‘Moe, waor bunt mien schoene?’, was het gegarandeerde antwoord: ’In ’t schoene kastje’. Hetzelfde gold voor brillen, zakdoeken, boeken, pennen enz. Ze had er ook geen tijd voor om de spullen voor haar jongens te zoeken. Wat schoenen betrof kon Wim er soms lang naar zoeken. Piet en hij hadden dezelfde maat schoenen. Alleen Wim poetste ze. Wanneer hij ze aan wilde doen waren ze dus weg, foetsie… Als Piet eerder op pad ging nam hij gewoon de schoenen die er het mooiste uitzagen. Hoe zou hij dat nu in Frankrijk doen, vraag ik me dan af….?
