Ook oma had haar eigen plekje bij de dagopvang.
Ik hou van columns. Ze zijn kort, maar er zit altijd een leuke draai in… en iets herkenbaars. Daniel Lohues heeft er één in onze Zaterdageditie van het Dagblad van het Noorden. Hij is hier in de streek opgegroeid en dat merk je. Marga Kool en haar man Jan Veenstra, beiden uit Drente, hebben er samen één en ook die mag ik graag lezen. Niet iedereen is zo op ze gesteld vernam ik pas, maar sinds ik een boek over haar jeugd gelezen heb en Jan Veenstra over zijn jeugd heb horen vertellen in de Taalwerkplaats, kunnen ze voor mij niet meer stuk. Dit keer zijn ze aan het mijmeren over de zorg waarvoor je tegenwoordig bijna niet meer voor in aanmerking komt. Wanneer één van hen of allebei dement of gehandicapt raken, zullen ze er wel op aangewezen zijn. ‘Als we erin mogen gaan we samen hè’, sprak Marga. ‘Tuurlijk, maar ik wil wel m’n eigen plekkie’, vond Jan. En hij verwijst naar de bejaarden die zo gesteld zijn op hun eigen plek aan de eettafel.
Ik moet meteen denken aan buurvrouw Wiechien, in het Zorgcentrum, die haar plekje aan tafel ineens zag ingenomen door ’iene uut ’t westen’. Die was niet van plan om te verkassen. Ze vond dat mens toch al niks met haar poeha en had haar van de plek geslagen. Ze werd voor een paar weken geschorst. Mocht even niet meer beneden in de eetzaal komen.
Jan stelde zijn ‘Kool’ maar voor om alvast te oefenen met het veranderen van plek in hun sponde, maar was halverwege de nacht toch maar weer over Kool heen gekropen. Het viel niet mee om je eigen plekje in te ruilen.
Kan voor Wim ook nog wat worden als het zover is. Hij heeft zowel in de kamer als aan de keukentafel zijn eigen plaatsje die hij niet afstaat. Meestal gaat hij als het bezoek binnen is voor zijn eigen plekje staan en wijst in het rond: ‘Mensen gaot d’r zitten!’