‘He-j hier al wel een foto van emaakt?’, vroeg Wim vanmorgen en wees naar de sneeuwbulten bij de vijver.
Gisteren hadden we de baanderdeuren dicht laten zitten. De wind stond er precies op en de sneeuwjacht joeg om het huis. Vanmorgen was dat afgezwakt en hadden we aan de achterkant weer ons mooie uitzicht over het land van boer Bloemink richting Bargeroosterveld.
Ik probeer met bezem en sneeuwschep een paadje naar de schuur enigszins sneeuwvrij te houden en doe een vergeefse poging om het hek naar de weg open te krijgen. Dat kan alleen nog op een kier. Ik kan ook niet bij de voederplek bij de grote boom komen en maak een nieuwe strooiplek op het terras waar de mussen, vinken, merels en een roodborstje dankbaar gebruik van maken. Als ik even bij het achterraam met Dirk op schoot naar buiten zit te kijken zie ik midden in de witte wereld een haas lopen die langs de grens van het land van Bloemink loopt. Hij zit even en ik maak van de gelegenheid gebruik om het vast te leggen al is het op een afstandje.
Dit is ons leven vandaag aan de dag. ‘Ach ’t kon minder’, zou een Drent zeggen.
