Terwijl onze jongens de tijd dat ze thuis woonden steeds onze streektaal hoorden, hebben ze zelf nooit een poging ondernomen om dit over te nemen. We spraken ook altijd Nederlands met ze, alleen tegen en met elkaar gingen we ogenblikkelijk over in het Achterhoeks en Hattems. Een enkele keer doet Mark een kleine poging maar schiet er zelf meestal bij in de lach. Dat in zo’n klein land als Nederland zoveel verschillende talen zijn. De eerste keer dat ik uit logeren ging naar de familie Coenen in Groesbeek, -ze hadden aan het eind van de oorlog op de Boomgaard als evacués onderdak gevonden-, wist ik de eerste avond aan tafel met acht van de tien kinderen niet wat ik hoorde. Ik verstond er geen woord van. Gelukkig wende het snel en de volgende dag begreep ik er al iets meer van. En hoever ligt Groesbeek nu hemelsbreed van Vorden af. Ja toegegeven… de Rijn zit er tussen, maar toch!
Ik vond deze week een boekje dat is uitgegeven ter gelegenheid van het 850 jaar bestaan van Emmen. Ze hebben toen zelfs nog een poging gedaan om stadrechten te krijgen, maar dat ging niet door. Er staan leuke stukjes en gedichten in. Om één ervan moest ik wel lachen… een gedichtje van Gerrit Hammink, oorspronkelijk een Twent. Hier komt ie dan:
[i]Ge- Emmer
Sprak heer Joosten (uit het westen)
Tot zijn buurman Emmenaar:
“Och, het is een aardig dorpje
Maar wat praten jullie raar”.
Zei Jan Emmenaar tot Joosten:
“Tja… wij praot weln beetie gek,
Mar doar stiet weer teegnover
Dat, wij lult niet uute nek….” [/i]