Het een roept het ander op. Vordense Harry vertelde dat hij met zijn eigen streektaal ook in Ierland begrepen werd. Nou ja… wel door een Hollandse. Ogenblikkelijk kwam bij mij de ontmoeting naar boven tijdens onze eerste kennismaking met Groot Brittannië. We verbleven in het Lake District en net als Harry in Ierland waren we helemaal onder de indruk van het Engelse landschap, hier met veel schapen en stenen muurtjes als afscheiding. We hadden al verschillende wandelingen ondernomen toen we tijdens zo’n wandeling de weg wat kwijt waren, ik tenminste. We liepen op dat moment over een heuvelrug en ik zag een afdaling naar beneden richting parkeerplek. Ik zei zoiets als: ’Wim hier kö’w naor beneden, hier is een paedjen’. We namen dat paedjen en beneden stond een lachend echtpaar ons op te wachten. ‘Wo’j soms ok een kop koffie, wi’j bunt der net an toe’ en ze hielden een grote thermoskan in de hoogte.’Wi’j dachen al, dee luu komt bi’j ons uut de buurte’. Het bleek een echtpaar uit Heemse bij Hardenberg te zijn. We dronken samen koffie en wisselden informatie uit over deze bijzondere omgeving. Die zomer hebben we geen enkele Nederlander meer gezien in al die 3 weken die we in Engeland en Schotland doorbrachten.
