Ik herinner me de jaren 1973- ‘74 vooral als de tijd dat wij druk waren met ons gezinnetje met drie kleine jongens. Het was in die tijd dat Jaap en Sjennie Harwig met hun eerste twee kinderen al waren geëmigreerd naar Zuid Afrika. Jacco, de nummer drie is daar geboren en Wim Harwig zat op de Zeevaartschool in Vlissingen. In de weekends die hij thuis doorbracht zal hij vaak de wandeling naar de Boomgaard of de Wildenborch gemaakt hebben met Mac, de hond van oom Sjoerd en tante Hermien. Deze keer heeft hij ook zijn fototoestel bij zich gehad om deze sprekende foto van tante Janna te kunnen maken. Tante Janna die, met ’t schortje veur, lekker naast het huis zit te breien. Het was ook de tijd van de enorme brillen. Mama had er een, oom Jaap zag je al en tante Janna nu ook. Brillen zijn blijkbaar ook aan mode onderhevig.
“Ik had de liefste moeder van de hele wereld”, zei Gerrie nog niet zo lang geleden. “Weet je dat ik altijd zo graag op mijn moeder wilde lijken. Dat kwam omdat ze zo lief was”.
Iedereen die zich Gerrie herinnert weet dat ze in elk geval uiterlijk een echte Bieënhof is, maar die kunnen er toch ook mee door?
Als ik tante Janna zo bezig zie hoor ik pa weer zeggen:
Een vrouwenhand en een peerdetand
die staot nooit stille.
