Tessa r. en Queeny bij onze kampeerders Wim en Marjan met Mo.
‘Hebben jullie misschien ook een hond’, klinkt een stem door de telefoon. We zitten net allebei onderuit gezakt voor de tv. We hebben onze kamer net weer in de goede volgorde dankzij Mark die even mee kwam helpen met de bank, tafel en kachel te versjouwen.
‘Ja, wij hebben een hond, alleen is die er even niet’. ‘Jao hier löp d’r ene midden in Sleen, is die misschien van jullie?’ Het kan kloppen want Tessa is aan het eind van de middag met Mark meegegaan omdat we morgen plannen hebben. Die is d’r dus al snel vandoor, is al eens eerder gebeurd. Arm beest die Tessa, heeft geen plezier meer, is steeds in de war en loopt bij ons ook steeds rondjes om het huis. Ze heeft staar aan beide ogen en waarschijnlijk heeft ze een paar tia’s gehad.
De beste man heeft het telefoonnummer op Tessa’s halsband gezien en belt ons. ‘Waor löp die hond dan?’ Ze blijkt midden in het dorp te lopen, bij de bakker. We bellen vlug Mark op die net ontdekt heeft dat Tessa er vandoor is. Even later meldt hij dat de wegloper weer thuis is. Hij zal nu hun tel. nr op de halsband zetten en haar extra verwennen. Ooit was het Mark z’n hond. Maar Jennifer had er ook een, zo’n witte West Highland terriër op leeftijd. Het bleek dat Ollie bij ons overal tegen aan plaste en wanneer Tessa bij hen was dat die heel vervelend deed omdat Ollie een indringer niet kon waarderen. Tessa bleef daarom bij ons, samen met Scott was het een perfect koppel. Ze kregen twee keer een nest prachtige puppies, waarvan Queeny nu bij Mark en Jennifer is en Josca bij Ben en Diny. Maar nadat Scott overleed kon Tessa haar echte draai niet meer vinden. Nu is ze aan haar eind, maar zolang ze zindelijk is verwennen we haar zo goed en zo kwaad als we kunnen. ’s Morgens krijgt ze een Brintapapje met een eitje erdoor en ’s avonds een kuipje vlees. Iets anders wil ze niet meer. Ik denk dat we haar niet lang meer zullen hebben.