En dan is het zover. Uit en thuis.

Op de 1e foto: mevr. Plomp, R Nijkamp, H.j., het meisje Bosma, H Nijkamp en Jantjen, op het vliegveld van Toronto
Er onder: ‘Jantjen en Jo, turend naar moeder aarde’, zo beschreef Jan het.
Laatste foto: de laatste morgen bij Herman en Nettie in de keuken aan het ontbijt.

Ik ben heel benieuwd naar dat kleine dagboekje van ome Jan om zijn ervaringen te lezen. Het is een klein boekje met het reisverslag van ome Jan, vertelt Tea.

Aan het begin staat…:

Onze eerste reis per vliegtuig naar Amerika op 15 mei 1972.

De laatste regel: We zijn aan de grond om 10 over half 11- 14 graden. Alle mensen klapten in hun handen . Einde.

We nemen afscheid van Dick en Anda in Apeldoorn na vier intense dagen samen, met elkaar en ons verleden. Waardevol. En dan na opnieuw een hevige plensbui zijn we thuis. De haan is dood, Buurvrouw Anja had het al ge-sms-t. Ze voerde ’s morgens de kippen en de vissen als ze met haar honden de ochtendronde deed. Sneu dat de kinderen erbij waren, maar die zijn aan dieren gewend en kennen het al dat er af en toe eentje het loodje legt. Maar er is niets te zien aan de mooie jonge Barnevelder haan, niet aangevallen, geen wondjes. Dat kan dus ook. Een hartverlamming door de warmte? We zullen het nooit weten.
We zijn blij dat we ’s avonds Storm weer op kunnen halen bij Mark en Jennifer. Die heeft een paar mooie dagen gehad bij hen met Queeny en de katten. Hij heeft zelfs bijgeleerd. Hij ging al netjes zitten en liggen op commando en nu ook op afstand. Toppertje!
We horen dat Eva deze week stage loopt bij Het Goed, mijn favoriete Kringloopwinkel. Ze is helemaal ingewerkt in het café. We kunnen het nog net halen om bij haar koffie te gaan drinken met een lekkere tosti Hawaii. Dat doen we vanmorgen. Wat is dat leuk om te zien hoe enthousiast ze bezig is. Wie weet houdt ze er nog een baantje aan over.