Tijden veranderen, gewoontes veranderen met de tijd mee. Een boerenbruiloft was wat locatie betreft geen enkel punt. Wanneer de koeien in de wei waren en de deel en stallen schoon geschrobd was die deel een prima plek om de bruiloft te vieren. Ik heb er in mijn leven één meegemaakt, Diny ook natuurlijk, want waar ik was… zij natuurlijk ook. Dat was de bruiloft van tante Dine en ome Gert Kornegoor. Ome Gert trouwde er bij in op ’t Hissink, op 18 juni 1951. De datum wist tante Dine nog precies. Van gemeentehuis en kerk weet ik niets meer. Wel werd ik nog even voorgelicht door een meisje uit Renswoude waar vader Hein in de mobilisatietijd gastvrij werd onthaald. Tootje was iets ouder dan ik en in elk geval op dat punt wijzer. ‘Krijg jij een broertje of zusje’?, vroeg ze mij. Ik had geen idee, maar toen ik mama goed bekeek moest ik toegeven dat ze wel aan de gevulde kant was. Henk werd een week of 6 later geboren.
Op de deel waren er tafels gemaakt van schragen met planken, er was harmonicamuziek en de bruid en bruidegom werden samen in een kruiwagen in de hoogte werd getild door sterke mannen onder de feestgangers onder het zingen van ‘Zij leven hoog, zij leven hoog, ja hoog zij leven hoog’ enz. Bij ieder hoog ging het stel dan onder een angstkreet van de bruid de hoogte in.
In 1995 is het oude gebeuren nog eens van stal gehaald. De toneelvereniging van de Wildenborch speelde een ouderwetse boerenbruiloft na en wel bij Martin en Catrien Kornegoor van de Mulder.
[i]Times are changing. At a farmers wedding in the early days it was never a point where to have your party. When in spring the cows went out and the stable was cleaned up carefully it was a perfect place to have your guests. Once in my life, and Diny too of course, we have joined one: the wedding of tante Dine and ome Gert Kornegoor at the Hissink farm. The date was the 18th of June 1951, tante Dine knew it exactly when we visited her last week. I don’t remember anything about the ceremony in community hall or church. But one of the girls, a bit older than me, told me I would get a little baby brother or – sister. I had no idea, but when I had a good look at mama’s belly I had to believe her. Six weeks later Henk was born.
At the stable tables were made by shelves on props, there was someone playing the harmonica and once bride and groom had to sit in the wheelbarrow and were lifted up by the men, while all were singing:’High they will live etc. and with every ‘high’ the couple was extra high lifted up while the bride gave little shreaks.
In 1995 the Wildenborch’s theatre club did it over again like it was before. It happened at the farm of Dine’s brother Martin Kornegoor.
[/i]