Het moest er een keer van komen. Wim had het idee dat wij als ouderen in deze tijd niet zonder beveiligingscamera’s kunnen. De tijd dat hij aan het Schoolpad bij een blafje van de hond het bed uit kwam en naar buiten liep om poolshoogte te gaan nemen ligt lang achter ons. Dat mocht hij van mij niet meer. Je kunt altijd beter 112 bellen dan neergeslagen worden door een inbreker. Bovendien schrikt een blaffende hond die waaghalzen wel af, zo vond ik. Alleen toen we eens weken weg zouden zijn, met de caravan achter Ben en Riet aan naar Spanje, schaften we een beveiligingscamera aan, keurig geïnstalleerd door neef Wouter.. Alleen die reageerde nog op de hond die in de kamer bleef tot hij door Mark gehaald zou worden.. of was het door de buitendeur waar we eerst zelf doorheen moesten? . We stonden nog gepakt en gezakt bij het hek toen Anja al belde over de waarschuwing die op haar telefoon was binnengekomen. Na deze vakantie hebben we hem nooit meer gebruikt. In vakanties was er altijd oppas. Eerst door onze vaste oppassers Ben en Niesje en later door Jan en Ria. Ik vond dat de hond voldoende afschrikte. Is nooit wat gebeurd.
Maar nu we hier tussen de mensen wonen ging ik overstag. Je zou denken dat dat op zich al een geruststelling is. Als Wim dat nu een rustig idee vindt… vooruit dan maar. Dus bij ons hangt net als bij heel wat buren hier een camera voor èn achter. We kunnen op onze mobieltjes zelfs zien wie er voor of achter het huis staan en wat meer is… zelfs op een klein scherm in de kamer. En…. we kunnen zelfs terug praten. Het is me wat….. Wordt nog wel even oefenen…