Eva met de fleslammeren afgelopen juni.
Gek hoor dat Sallands/Twents nog zo anders klinkt dan het Achterhoeks. Eigenlijk verschillen de woorden niet zoveel, maar de klank is wat anders. Door een duwtje in deze richting van neef Wim komt dan een stukje Johanna in het Achterhoeks van Vorden en omstreken. Er kan een tikkeltje Voorst in doorklinken, want opoe Bijenhof- Barmentloo is daar geboren en opgegroeid en zoals jullie weten heeft zij veel invloed gehad op onze vroegste jeugd.
Ik twiefeln nog efkes tussen wegjen en weggesken. Ik laot et toch moar zo.
Toen ‘k wonen an dat weggesken
Ik wonen an een weggesken
Waor ’t stille en röstig was
En mooi an alle kanten
A’k ston en kek deur ’t glas.
Ik zag’ de akkers welven,
Het grote grösland gruun,
De stille boerenhuze,
Woar weelde was betuun.
Ik zag’ de blanke barken
In dokters olden hof,
In herfsttied ’n griezen toren,
As al het blad völ of.
Het ene boerenhuus ston
Met ’t höfken op mie toe
En an mien achterdeurken
Was ‘k zo bie-j schoap en koe.
Ie-j leaven der zo vrie-j en
Met de natuur zo mee,
Ie-j proaten met de lammer
En kunnig was oew ’t vee.
’t Was op een zundagoavend,
Da’k al in bedde lag’
En nergens bie-j de noabers
Het lich meer brannen zag’
Toen heur’n ik d’r ene hägchen
Heel kot bie ’t raam, waor ‘k lei.
Ik dagche, zol der ene
Iets an eschotten wean,
Den doar noe lig te sloapen?
‘k Ston op en trok’ mie-j an
‘k Dee d’achterdeure lös en
Het hägchen ging verdan.
Toen halen ik een lämpken,
En ging d’r is op toe.
’t Was kunnigheid van mie-j, want
Het was mien buurmans koe!
In ’t huus waa’w met zien beiden,
Twee “dearntjes”, vieftig joar,
Elk in ‘n halve kante,
Dat kon zo reed’lijk door.
Dee and’re kwam uut Holland,
Mar kon mie-j goed verstoan.
‘n Keer kwam z’ op een nach is
Mien kaemerken in egoan.
Zee zei:”Je moet ’s horen,
Hier aan de overkant.
De deur gaat en ze praten,
Daar is wat aan de hand.”
Zee was van ’t Greune Kruus en
Zee dach an zeekte of zo,
Mar ‘k zei:”Iej sloapt mar röstig,
Doar kalft misschien ‘n koe.”
En ‘d anderen maen, toe ‘k hen ging’
Met ’t pänneken um’ melk,
Ik vroog’ nog neet nao ’s nagchens,
Door ston al veur ons elk
‘n Kanne op de toafel
Met beest’melk gel en dik’.
Toen snistern onze panne,
En dee pannekoeke smikt..!!
Den keer dat ’t deurken lös ston,
Waak effen vot egoan
En toen ‘k weerum’ kwam, zag ik
’t Schoap an de toafel stoan.
Ik zei:”Het wodt te barre,
Noe wodt ie-j zoo strabant,
De ruumte he’k hier neudig.
Goa ie-j moar weer in ’t land.”
Het was doar an dat weggesken
Zoo landelijk en vrie-j
En volle dinge waa’n der
Dee ’t hatte maken blie-j.