Hoe bijzonder…. Ton kwam onze kant op. Vorig jaar tijdens de week van Vakantie Bureau op IJsselvliedt in Wezep waren ze onafscheidelijk die twee: Ton en Wim. Hij kwam uit de Scheepsbouw en Wim uit de Scheepswerktuigkunde. Dat gaf een band. Ze wisten van elkaar waar ze het over hadden. Het jaar door hadden we af en toe contact en Ton meldde al dat hij zich in december meteen had opgegeven voor week 25, weer op IJsselvliedt met dezelfde ploeg die elkaar al jaren kende en altijd samen een week op IJsselvliedt begeleidde. We hebben toen ook een heel mooie week gehad, zonder zorgen en veel aandacht.
Wij hadden ons halverwege januari ingeschreven maar hoorden pas veel later dat die week al vol zat en of we ook naar een andere plek wilden. Nee dat wilden we niet. We wilden weer een week samen met deze ploeg en natuurlijk ook Ton. Ton is intussen 94 jaar, maar als je 78 zou zeggen geloofde je dat meteen.
Vandaag kwamen zoon en schoondochter mee. Zij hadden hem uit Wezep opgehaald en nu logeerde hij nog een paar dagen bij hen in Arnhem. Daar kon hij bovendien zijn verhaal kwijt. En nu namen ze hem mee naar ons toe.
Tons vrouw was in het begin van de coronatijd overleden na een bijna 60 jarig huwelijk en hij sprak vol liefde over haar. Toch kon hij verder. Misschien scheelde het dat ze al een tijdje in een verpleeghuis was opgenomen en hij al alleen in zijn aanleunwoning woonde. In elk geval kon hij zoals hij het noemde: ’de knop omzetten’ en doorgaan. Nog genieten van wat het leven hem nog zou brengen.
Het was weer als vanouds. Die twee begonnen te praten en hielden niet weer op. De beroemde mosterdsoep van Wim ging er tussen de middag goed in en toen de familie terugkwam om hem te halen, vroeg ik wat ze van Emmen vonden. Ik schoot in de lach. Ze hadden twee Kringloopwinkels bezocht waaronder onze favoriet Het Goed. Ton nam afscheid en we maakten plannen om hem in de herfst op te zoeken in Purmerend