Bij de haard
En op deze wieze bun’k begonnen
Met mien eerste vriejerie.
‘k Sleppen dan mien muuje bene
Langzaam oaver straot en stene.
‘k kwam gelukkig bi-j ons huus an eland
‘k Mos toen met mien verstand
nog es bezinnen
Wa-k noe wieter mos beginnen.
En a-k vol spektakel maken
Zol ‘k de oldeluu nog wakker maken.
‘k Kreeg dan wisse een rappelement.
Dat was mien van olds bekend.
Laot ze rusten, dach ik, ik zal
Mien maor schikken in ’t geval.
Ik dee de vensters lös en ’t raam
Schoaf ik op zo zacht a-k konne
En nuumen zuutjes Truukes naam
Veur ik et waogstuk nog begonne
Trok toen kordaat het rechterbeen
D’r op en toen d’r oaverheen.
Ik kwam mien oaver stuule binnenvallen
met een naar gestommel.
Schaven ’t vel mien van de kneene,
‘k was zo niedig as de drommel.
‘k Krop maor gauw met vol gedruus
Oaverende en was in huus.
Ik brach toen tot mekaar mien hande
Um met vuulen en zuuken in bedde te belanden.
En zo stommelen ik lange nog deur
Langs stuule en wanden.
Van hort naar hier en hen en weer
En kon trots al ’t spektakel maken
Toch maor neet in bedde raken.
Maor opens, ik ston haost te karmen
Ha-k de kachel in mien armen.
Ik heel ze krek vaste as Truuken
En bleef mismoedig staon van ’t zuuken.
’t Was een kold en naar gevoel,
Ik zocht met heel een ander doel.
Toen ‘k mien endlijk hellig maken
Lukken ’t mien in bedde te raken.
Ik dreumen al gauw van Truuken weer
En dreumen van eur nog menig keer.
Dat was nog eerst een tied in ’t leaven
Waor i-j oew leaven veur zollen geven.
Vergeliek daor noe es bi-j
‘k Bun gien ogenblik meer vri-j.
Met gestrekte rug en strotten
Lepe wi-j vanmergen daor
Meer as schaopen bi-j mekaor
As een wolf kump an eschotten.
“Links uit de flank, markeer de pas.”
Jao, bokkesprongen völs te kras
Dat kan een boerenmens wel merken
Met stieve butte van ’t werken.
Maor a-k dan denk an vrogger dagen
Toen ‘k op den broedlachtaovend daor
D’n arm um Truuken had eslagen
Grien ik haost, da-s vaste waor.
Maor da-s noe veurbi-j: Ik motte zingen
Noe ‘k mien deur zon kwaojonge laote dwingen.
En dee goeie tied,
Dee tied kump nooit weerumme.
Maor wa-k ok praote, hier mo-k blieven
En ik vuul mie nok heel niet fiks.
Wat za-k toch an mien Truuken schrieven?
Ik wette nog better: ik schrieve niks!