Ze waren 12 jaar jonger dan ik, de kinderen van de allereerste klas waar ik voor mocht staan. Ik kwam als 19-jarige vers van de Kweekschool voor onderwijzers en begon mijn loopbaan aan de van Heemstraschool in Hattem. Deze klas heeft zowel op mij als op de kinderen blijkbaar veel indruk gemaakt. Toen er een reünie gepland werd was ik het die uitgenodigd werd op een gezamenlijk dagje Leemkule en rondje Hattem.
Intussen zijn veel van hen al oma’s en opa’s geworden en/of hebben een zinvolle loopbaan. Ze zijn nu 62. Vandaag kwam ik voor drie van hen een Tweets van het Schoolpad brengen. Hannie, Alie en Nita hebben alle drie een goed geheugen. Vandaag sprak ik Nita die me zelfs een paar poëziealbums liet zien waar ook mijn versje met tekening in stond. Nita wist nog te vertellen dat ze bij ons aan de Eijerdijk mocht stofzuigen. Ze beschouwde het als een eer.
Alie en Hannie zijn zelfs al een keer bij ons aan het Schoolpad geweest. Ik moest wel lachen toen ze vertelden hoe ik uit het raam van het klaslokaal hing als Wim terugkwam na een reis. Kinderen ontgaat niets.
Er waren ook twee meisjes die elke week mijn keuken kwamen schrobben. Als beloning mochten ze dan met Gerhard in de kinderwagen wandelen. Ik miste ze echt toen we naar Aalten verhuisden en niet alleen voor het poetswerk. Deze Gerda en Gerrie kwamen later nog eens met de trein naar Hengelo.
Nog steeds hou ik ervan om kinderen om me heen te hebben, ze te observeren en ben blij als ik ze zie opgroeien tot waardevolle volwassenen die hun eigen plekje gevonden hebben.
