Noo kwam e nao ’n zetjen ’n andern kearl teeg’n. Den bleef van wiet’n al staon, bekek ’t stel en zee vol verwiet:’ Da’s neet zoas ’t heurt mien jonge; iej riejdt en loat oew olden vaa te voot gaon? Schaamt oew wat; iej hebt ja nog jonge bene!’
Toe gung’n ze beiden op ’n ezel zitt’n en sukkeln zo een endjen wieter. Maor den ezel had ‘r toch wal wat muujte met.
wordt vervolgd…