Maor et duren neet lange of daor kwammn twee vrouwleu van de andere kante. Met de haande in de zied bleev’n ze staon, schuddn de kop en zeien:’Now mo-j toch es zeen! Twee luie boern op ’n aarm’n ezel; dat liekt toch narges op? Iej zolln ja een knuppl nemmen en ze d’r of jagen!’
Maor dat hoeven neet, want met een roojen kop gung’n de beie boern van d’n ezel of en te voot wieter.
