De zunne brand’n op eur daal, maor ze haddn één geluk; ze kwamm’n korter biej de stad. Op ’n stuk grös langs de weg waarn ’n stuk of wat jonges met ’n varkensblaoze an ’t voetballn en ze kreegn ’t voortsukkelnde dreetal in de gaatn.
’n Balle bleef stillign:’Moj dee domme boern es zeen; ze hebt ’n ezel maor loopt der as gaanze näöst. Dan moj toch wel alderbassend stom wean!’
