Den andere doeve vlaog en was al een heel ende van huus baoven een kale streek anekommn. De reize veul em toch wal teegn. Maor dat was et slimste neet. ’n Zwaore buuje kwam andrieven, verduustern de zunne en de raegen veel met bakken uut de loch!
De doeve mos schulen veur dit noodweer, maor waor? D’r ston maor enen boom in de wieden umtrek en zo schraol dat der nog gien loes ’n schuulplaatse veur de raegen had können vindn.
Deurnat zat e op ’n kalen tak en dach an dee mooie dagen van vrogger….
Maor ’t klaoren op, de zunne kwam der weer deur en hee schudn zich rilnd van de keldte ’t water uut de veern. Ok veuln e dat e slim honger had. Maor zee-t-es daor; wat ’n geluk! ’n Veld bestreujd met roggeköärn!. Oetehongerd vlaog e neer, maor hee zat nog maor net op de grond toe ’t slagnet aover em hen sloog…
Toch had e geluk dat vogelvangers vake dom volk is want hee von ’n gat in ’t net, waor hee zich met völle geklaai deurhen kon worsteln. Wal verspöln e hierbiej mennige veer, maor wat is ’t laeven weerd?
Toch was de ellende nog neet veurbiej. Juust toen e verinneweerd op wol vleegn, dok d’r een klemmer op em neer. Maor den had minder geluk dan de ongelukkige doeve, want een aorend gunn op zien beurte em dit hepken neet en grep um dat lekkere hepken of.
Dat was ’t geluk veur de doeve: deur alle commotie kon e weg komn, meer dood dan leaventig… dat wel…
