Hetty Site

Twente

De tijd van de bramen is allang geweest. Ze staan hier gewoon naast de schapenwei en ik ging er graag op af  met een plastic zak. Niets is zo lekker als bramensap door de yoghurt. In de jaren dat er veel bramen zijn maakte ik er sap van en vroor dat in tot de vlierbessen rijp zijn. Dan maak ik er bramen/vlierbes/appelgelei van. In de tijd dat we nog in Hengelo woonden ging ik vaak op bramenjacht, soms met Marijke of Betsy, maar ook wel eens alleen. Wim vond dat helemaal niks dat ik zo buitenaf in m’n eentje gewapend met bakjes en plastic zakken op pad ging. Om hem enigszins gerust te stellen nam ik dan kleine Laska mee, onze eerste gezinshond… lief maar zeer waaks. Bovendien had ik een speciaal broodmes, nog van moeder Coba. Die ging mee in de fietstas voor “je weet maar nooit”. Gerhard lachte me altijd uit. ‘Waar ben je bang voor? Als je al een boef tegenkomt daar pakt die je meteen dat mes al af…’.

Zo struinde ik in m’n eentje…nou ja anderhalf… de houtwallen tussen de weilanden van Twente af, in een vorig leven…. Verbeeld ik me nou dat de bramen toen veel dikker waren of zou dat met het verschil in grondsoort te maken hebben tussen Twente en Drenthe?
Marijke en ik verzonnen allerlei lekkere en gezonde recepten. We probeerden zelf zuurdesembrood te maken… zo supergezond hè. Maar geen hond die het bij ons wou eten. Ook maakten we zelf yoghurt met een yoghurtplantje. Daar hadden we meer succes mee.
Ik had en heb nog het boek In Pot en Fles, waar je allerlei ideeën uit kon halen. Het was ook de tijd dat ik vaak in het voorjaar de bloemschermen van de vlier in een soort pannenkoekbeslag doopte en dan ging frituren. Alle kinderen in de buurt likten hun vingers er bij af. Ach dat deden ze hier aan de Kuifmees ook nog.
Nee, bramen pluk ik niet meer, zeer tot mijn spijt. De leeftijd begint te tellen en ik moet mijn energie verdelen.. De druiven Glorie van Boskoop waren wel lekker, elke morgen in de Yoghurt tot ze op waren. De merels hielpen me ook mee, mag ook wel…

Ik denk nog wel eens aan de tijd van mijn avonturen met Marijke en bedenk dat we elkaar al weer wat jaren niet gezien hebben. Het wordt weer tijd.

Dan sluiten we elkaar in de armen, beginnen te praten en we houden pas op wanneer we ze met Bertus in de auto de bocht om gaat.
Als we elkaar zien is het of de tijd heeft stil gestaan. Dat kun je soms zo hebben hè!

Foto: Het is ook de streek van de zouttorens. Dit is een oude, maar die blijven wel staan omdat het een typisch beeld van dit deel van Twente is… richting Boekelo. Daar bij de houtwallen moet je zijn voor de bramen.