1984, de eerste vakantie vanuit Emmen. Natuurlijk weer eens naar Badenhard. Hier even bij de Rijn in Sankt Goar.
De verhuizing naar Emmen had heel wat voeten in aarde. De Tukkers om ons heen snapten er niks van. Hoe kon je hier uit Hengelo weggaan, een eigen huis, drie schoolgaande kinderen? Toch gebeurde het onvermijdelijke. Wim had steeds promotie gemaakt als kwaliteitsman en toen het met Stork minder ging werd er met baantjes geschoven. Hij was diep geraakt toen hij een andere taak kreeg en dat voelde hij als een teleurstelling.
Toen hij dat kenbaar maakte aan volleybalvriend André, bleken ze bij Holvrieka in Emmen net iemand te zoeken om de Kwaliteitsdienst te gaan leiden. Zijn goede contacten met keuringsinstanties bleken een groot voordeel. Binnen drie weken werkte Wim bij Holvrieka, reed op en neer en de plannen voor een verhuizing werden gemaakt.
Mark was degene die het vreselijk vond. Gerhard en Rick accepteerden het zonder veel tegenspraak. Ze begrepen deze ommekeer al was het niet van harte. Mark was 13 en begon al een dwarse puber te worden. Achteraf zei hij zelf dat het goed was dat hij uit Hengelo wegging. De groep jongens waar hij mee omging waren niet helemaal jofel. We waren al eens gebeld door een politieagent om te waarschuwen dat hij verkeerde vriendjes had.
Toch paste hij zich in Emmen snel aan. Zijn vriendje Ercan kwam nog eens logeren maar vond het hier in het noorden niks vergeleken met de stad Hengelo. De Twentse donkere oo’s was Mark binnen een half jaar kwijt want daar werden op het CSG al opmerkingen over gemaakt.
Toen we na de eerste vier maanden Oud en Nieuw in Hengelo vierden bij onze oude buren Bertus en Marijke, reden we over de Twekkelerweg, waar we dichtbij hadden gewoond. Ik zag ineens een leuk huis met een bord in de tuin en zeg: ’Kiek es, daor steet een huus te koop’. Waarop Mark meteen zei: ’Dat gaan we toch niet doen? Weer naar Hengelo?’