Opnieuw heb ik een gesprek gehad met mijn therapeute. Er zit een opbouw in, ik merk het zelf. Was het eerst het opnieuw verwerken of noem je het ‘een plekje geven’ van het verdriet om onze sprankelende jongste zoon. Het verdriet werd nu gevolgd door begrip. Hij was totaal op. Daarna kwam het verdriet om het afscheid van Wim weer naar boven en dat zal nog wel blijven. De Paasdagen hebben me veel tranen gekost. Nu kwam mijn eigen functioneren aan bod. Wat kan er nog en wat wil ik nog. Waar word ik nog blij van? Schilderen is nog iets te ver, ik kan me er niet goed op concentreren. Maar wanneer ik bezig ben met schrijven of herschrijven van belevenissen ben ik helemaal van de wereld. Daar kan ik me in vinden, doet me goed, net als het bewonderen van de steeds groener wordende tuin en bomen achter de tuin. De rovers, kraaien, eksters en Vlaamse gaaien worden steeds brutaler. Ze graaien de zakjes met pinda’s zo van het vogelvoerhuisje af. Als ze weg zijn waagt het roodborstje zich bij de vetbolletjes, net als de kool- en pimpelmeesjes. Die kunnen zich beter in de struiken bij buurvrouw Grietje verstoppen. De bolletjes die ik geplant hebben schoten de grond uit net als de stekjes die ik vanaf het Schoolpad meenam. Ik moet nog wel een keer terug. Nathan doet toch niks met de tuin. Hij woont er nu alleen. Maar hij vind het heerlijk aan het Schoolpad. Sfeertje hè?
