Eigenlijk ben ik helemaal niet van de voetbal. Al mijn mannen, op Rick na dan, zijn of waren er druk mee bezig. Was het niet met voetballen zelf dan toch met leiderschap, trainer of het kijken aan het veld of op tv. Zelfs Rick houdt de stand van FC Emmen bij. Ik heb me er bij neergelegd. Ik had het al kunnen weten toen op een gegeven moment onze nog zeer prille relatie wat was gedoofd. Wim stelde toen zomaar voor om ’s avonds nog even langs te komen bij mijn kostadres bij mevrouw Sobering. Ik stemde toe.
‘Het wordt wel wat later’, waarschuwde hij toen, ‘want ik kom na de voetbal’. Het werd inderdaad iets later, tegen tienen, maar onze avondwandeling langs het Mierenpaadje bleek nog niet zo gek. Zo kreeg onze relatie een nieuwe oppepper die tot nu toe gewerkt heeft, maar die voetbal….. ik had het dus kunnen weten.
Na het overlijden van Johan Cruyff, werd hij herdacht en geëerd om wie hij was en wat hij gepresteerd heeft. Dat je niet altijd goede vrienden hoeft te zijn heeft daar blijkbaar niet alles mee te maken. Ik hoorde door Wim Daniëls eens vertellen dat hij in een programma vertelde over zijn buurjongen in de USA waar hij een paar jaar woonde toen hij daar voetbalde. Zijn buurjongen had het syndroom van Down en terwijl de jongens uit de buurt samen voetbalden stond deze jongen aan de kant want hij kon niet voetballen. Johan nam hem een veertien dagen onder handen om hem de kunst van het voetbalspel bij te brengen. Nadat hij een paar weken weg was geweest en weer thuiskwam zag hij dat zijn buurjongen toen gewoon met de jongens mee kon voetballen. ‘En’…. zei hij er achteraan, ‘toen heb ik hem leren zwemmen’. Zie je, dat kan ik zo waarderen in deze topvoetballer.
foto: Allemaal van der Kolk, 26- 08- 2009