Daar zijn ze dan, een witte Schoonebeker en een klein donker Drents heidelammetje. Ik haalde ze al door elkaar. Hoe kon ik me vergissen. De Schoonebekers hebben een mooie lange nek, beetje trots. En zo’n Drentje, altijd leuk. Deze begon meteen al uit de fles te drinken, maar de Schoonebeker wilde er eerst niet veel van weten. Ik gebruik de volgende tactiek in het begin. Oude handdoek over mijn schoot, lam op schoot met de achterbeentjes tussen mijn knieën. Met de hand wrik ik het bekje voorzichtig open, speen er in en dan hopen dat ze het meteen doorhebben dat dit net zo lekker is als bij moeder ooi. Het nest naast de open haard, opnieuw in elkaar gezet met stukken lattenbodem van het huwelijksbed van Willem en Hilly, fungeert nog steeds prima. Oude deken er in, plastic er op, daarna een laag kranten en dan een oude handdoek er op. Ja, de was stapelt zich zo wel op maar het bevalt mij goed zo. De twins zijn al even mee naar buiten geweest maar ze weten nog niet dat ik hun kunstmoeder ben en vluchten ze weg als ik ze weer wil pakken. Daarom een kort uitje.
Nu heb ik ze na de voeding even voor een speelkwartiertje in de keuken. Die heb ik voor dat doel gebarricadeerd met het spinnewiel en een groot dienblad. Ze gaan zo weer het nest in, half 8, en tegen 11 uur krijgen ze hun laatste voeding. Ze klokken de melk al naar binnen of ze niet anders gewend zijn.
