Toch wil ik de rest van het stukje van Wim de Groot even afmaken. Hij vertelt verder::
Ik geef u dit verhaal door, omdat het zo treffend illustreert waar wij met z’n allen zo’n last van hebben. We weten het allemaal zo goed. En met dat verstand van ons is het lastig om nog onbevangen met verhalen en symbolen om te gaan en naar religieuze ervaringen van mensen te luisteren. Maar zo lopen we ook de kans dat onze fantasie en inspiratie opdrogen.
De laatste keer dat ik haar sprak, zei ik:”Ik heb nog vaak teruggedacht aan het verhaal van u”. “Echt waar?” “Ja , het is zó rijk”. “Meent u dat nou echt? Ik vind het fijn dat u dat zegt! Dat was een ommekeer in mijn leven. Dat God zich met een klein mensenkind als mij bemoeit! Ik wilde nog een heleboel dingen doen. En ik heb er nog de tijd voor gekregen. Kan zoiets eigenlijk wel?” “U spreekt uit eigen ervaring!”
We namen afscheid. “Ontzettend bedankt”, zei ze. Ze lachte. “Ja, wat ik nu ga zeggen is gek, maar ik zeg het toch. Dit zal ik mijn leven lang niet vergeten!”