‘Wij hebben eigenlijk een heel rare buurt’, zegt ze. We praten nog even na bij het Aquarena. Haar ogen beginnen te glimmen. ‘Ik was in de tuin en ik hoor mijn linker buurvrouw die alleen is in zichzelf praten. ‘Pas op straks val ie, doe maar niet…. ’t Is zo gebeurd…..’ Ineens had ik door dat ze het tegen haar konijn had. Ze was het hok aan het schoonmaken en dat konijn vertoonde aanstalten om er uit te springen.
’s Middags zag ik de rechter buurvrouw haar heel oude hondje uitlaten. Het was wel warm, het beestje kon haast niet meer lopen maar het moest toch even gebeuren. Toe maor Boelie, toe maor… nog een heel klein endje. Doe maor gauw…Dan mag ie zo weer naor binnen…’.
‘En daar zitten wij tussen in met onze drie kippen. Daar praten we ook mee’, besluit ze.
Het brengt daar wel eens wat spraakverwarring. ‘Kom maar Ellemijn’, had ze tegen een kip gezegd. ‘Wat is er met Ellemijn?’, vroeg haar man. Tja dat krijg je ervan als je je kip naar een kleinkind noemt. Deze Ellemijn was nog een jong kipje en ze zaten te wachten op het eerste ei. Ellemijn werd steeds aanhaliger en op een gegeven moment was ze bij haar op schoot komen zitten en had haar kippekopje tegen haar aangelegd. Ze had haar maar was geaaid want er zat haar duidelijk iets dwars. De volgende morgen was het eerste ei gelegd. Nee, nu komt ze niet meer op schoot zitten.
Tja… hier bij ons gaat het al jaren net zo, we praten met alle dieren. En ze begrijpen ons precies. Ik hen niet altijd, tenminste de nieuwe kippen nog niet.
De haan begint eindelijk zich als een echte haan te gedragen. Het is een prachtige Franse Marans, prachtig van kleur met franje aan de poten. Een van de kippen is ook een Marans, legt mooie donkerbruine eieren, maar dat kipje is niet in tel bij de haan. Die sjeest de hele dag achter een witte aan. Het probleem op dit moment is dat de kippen een nieuwe legplek hebben gezocht en die heb ik nog niet gevonden. Alleen de araucana legt haar groene eitjes keurig in het hok zoals het hoort.
