Foto: Westkapelle wachtend op de mosselen en tegelijk kijken wat er allemaal voorbij komt varen.
Vanmiddag zaten er drie aan de zoute vis. Gerhard en Rick kwamen allebei deze kant op. Ach, ik hou er altijd een beetje rekening mee. Even lekker bijpraten. Met Gerhard gaat het meestal over hoe het allemaal verder gaat. Hij heeft net weer een certificaat gehaald voor zijn werk in de ICT en gaat meteen op voor de volgende. Wil hij nog even voor zijn vakantie doen.
Rick haalt juist meer het verleden aan. ‘Ik wist dat het niet goed zou gaan met Mark’, zegt hij dan even tussen neus en lippen door. Tja… de aanwijzingen waren er wel, maar je denkt altijd dat er een nieuw keerpunt kan komen. Het blijft zo verdrietig maar daar wil ik niet in blijven hangen, zou Mark zeker niet willen. Er zijn heel veel dingen die om ons heen gebeuren waar we dankbaar voor zijn. Maar toch… om weer echt plezier in het leven te hebben heeft een flinke knauw opgelopen.
En nu zie ik ze smikkelen, Wim met zijn twee zonen. Ik ben zelf geen fan van zoute vis, eerst ook niet van mosselen. Soms kocht ik voor Wim een hele zak, 2 kg geloof ik, en dan probeerde ik er een paar. Als ik er niet naar keek smaakten ze ook nog wel. Toen Tom en Joan jaren geleden een keer bij ons waren aten Wim en Joan samen de hele pan door Wim zelf klaar gemaakte mosselen op. Tom en ik hoefden het niet. Maar intussen heb ik bijgeleerd en Wim begint spijt te krijgen dat hij me zo aangemoedigd heeft. Wanneer hij straks weer mobiel is en we weer opstap kunnen naar José in West Vlaanderen, weet ik nu al dat we samen naar Nieuwpoort gaan om aan de Boulevard mosselen te eten, alle drie een volle portie. Zeker weten. En als we toch aan de kust zijn nemen we Westkapelle ook even mee. Er is daar een strandtent die echt heerlijke mosselen serveert. Gaan we meteen even bij Wim en Marjan aan. Je ziet het… plannen genoeg