[i]Uit de ‘oude doos van tante Jantje’ kwam ook het dagboekje van ome Jan dat hij bijhield tijdens hun reis naar Herman en Nettie in Amerika. Samen met Jo en Hendrik Jan Groot Nuelend gingen ze voor het eerst het vliegtuig in. Een hele belevenis die hij nauwgezet helemaal bijgehouden heeft in een klein notitieboekje, in navolging van opa die de reis ondernam in 1932, 40 jaar eerder. Ik mocht het lenen van Reini en Tea die dit kregen na het overlijden van tante Jantje.[/i]
Onze eerste reis per vliegtuig naar Amerika – 15 mei 1972.
De geplande tijd was omstreeks 7 uur vanaf Schiphol, maar dat ging niet door. Het zou de volgende morgen half 6 worden.
We werden met 3 bussen na lang wachten van Schiphol opgehaald en naar een hotel in Noordwijk gebracht. Tegen half 9 hebben we daar lekker gegeten waarna we weer in de bussen werden gepakt die ons naar Hotel Oendé brachten waar we niet lang maar wel goed hebben geslapen.
Dinsdagmorgen 16-5-‘72
Omstreeks half 6 gewekt in Hotel Oendé, een heerlijk ontbijt en daarna een paar foto’s van het hotel buiten gemaakt. En toen naar het strand van de zee waar ik erg naar verlangde. Daar liep ik op mijn eentje en maakte een foto van de zee die op me af kwam. Toen ik naar mijn voeten keek, stond ik al midden in het water, net geen natte voeten.
Om half 7 vertrok de bus naar Schiphol, onderweg nog wat wachten hier en daar, maar toch waren we vroeg genoeg voor het vliegtuig. Daar stonden Erna enTea en Martin om ons uitgeleide te doen. Ze hadden bij Frans en Henny een paar uur geslapen.
Terwijl ik dit schrijf om vijf voor negen gaan we schommelend de lucht in, wat op en neer, wat heen en weer, wel een raar gevoel.
5 minuten later: we zitten al boven de wolken. We hebben een gedeelte van het raam beschikbaar, de wolken vliegen onder ons weg. We mogen nu de stoelen weer wat naar achteren doen en de riemen weer los maken. Jantjen zegt net: ’Heb je geen last dat je oren wat dicht slaan?’ Dan maar goed kauwen op je kauwgom. Het is een hele gebeurtenis om dit alles voor het eerst mee te maken. Je hebt het gevoel of je in een schommel zit. De zitplaatsen zijn wat smal, ik had me dit wat ruimer voorgesteld.
We zitten of liever gezegd we vliegen zittend over de wolken van die grote zee. Het lawaai valt nogal mee, het is meer een gesuis en een wat trillend gevoel. Ik denk dat als je er aan gewend raakt, je er gemakkelijk mee kunt slapen. Af en toe kom je in een z.g. luchtzak, dat is niet zo prettig.
De stewardessen, hier schuin voor ons, zijn al druk in de weer om de passagiers van eten en drinken te voorzien. We zitten met z’n drieën naast elkaar, de vijfde rij links van voren gezien. Af en toe stapt er een stewardess naar het deurtje van de piloten, dan kun je een paar piloten zien zitten.
Voordat het vliegtuig de lucht in ging gaf een stewardess een demonstratie hoe we de zwemvesten, die onder onze stoelen zitten, moeten hanteren voor het geval we eens kopje onder mochten gaan.
Ik zie geregeld mensen naar de wc. toe lopen, ze zullen zich wel niet erg lekker voelen. Als het met mij zo blijft mag ik niet klagen, maar nu eerst aan de eterij wat ons een stewardess net gebracht heeft: drie broodjes, roomboter,, kaas, crackers, melk, koffie enz., alles in klein formaat. Eet smakelijk. Jantjen zit aan een gedeelte van het raampje. Ze kan sneeuw of krijtrotsen van Engeland zien liggen, zo tussen de wolken door die je van boven ziet, net een donzen deken.
Ziezo de eterij is weer afgelopen, ik wilde net de plastic vorkjes, mesjes en lepeltjes in wat plastic pakken om voor Gerda Dinkelman mee te nemen. ‘Hier’, zei de stewardess die de spullen ophaalde, ’hier heb je een nieuw stel, die andere zijn schmutsig, in het Duits.
Ik kijk hier zo uit een raampje en kan de 2 straalcombine motoren zo inkijken, een doorsnee schat ik van 1 meter.
Nu even naar de wc achter in het vliegtuig. Daar schommelde het toestel meer dan bij onze plaatsen voorin. Een paar foto’s gemaakt door het vliegtuigraampje naar de wolken onder ons. Het zal me benieuwen, het zal wel niet veel geworden zijn. We vliegen volgens een meneer hier 10.000 m hoog.
We hebben er nu ruim 3 uur op zitten, rechts van ons ligt IJsland volgens de meneer die nogal veel reisde, en nu ongeveer half weg zijn.
Volgens de zitplaatsen die ik heb geteld zitten er 180 mensen in, een DC 8, zo men zegt. Het is nu 2 uur, van slapen is niets gekomen. We dachten even land te zien, maar het is nog steeds ijs en sneeuw en af en toe een bootje. Op 10 km hoogte is het niet meer dan een lucifer.
Kwart over 4, we naderen Toronto en krijgen net bericht dat we de riemen vast moeten maken. We zijn al wat gezakt en zitten nu letterlijk in de wolken en ik krijg weer last van het dichtslaan van m’n oren. Al een half uur gevlogen en nog steeds de oren dicht. We naderen de grond. Ja we zijn er en ze verwelkomen ons net hartelijk in Canada, de temperatuur is 17 graden, het is 10 voor 12 Canadese tijd, Hollandse tijd is 10 voor 5. ’t Schrijven valt in het vliegtuig niet erg mee, alleen als het op hoogte is. Wat me opviel was dat toen het vliegtuig tot stilstand was gekomen alle mensen in de handen klapten.
[i]Ome Jan’s diary he wrote during their trip to Herman and Nettie.
Jan, Jantjen, Jo and Hendrik Jan for the first time travelling by plane, a big and exiting trip[/i]