Het kan nog niet, ik weet het. Toch heb ik een voorjaarsgevoel. Wanneer ik buiten kom snuif ik vanzelf een soort voorjaarslucht op. Je weet wel, het ruikt als fris groen.
Storm ligt op z’n favoriete plek op de oprit. Vanaf die plek kan hij alles in de gaten houden: de weg aan het hek, de Bargerweg en het huis. Volgens mij ruikt hij het voorjaar ook, hij is levendiger en sneller dan anders als er een hond over de weg komt. Het is zo’n blije hond, dankbaar met elke aandacht.
Ik begin onrustig te worden. Na een weekje hoesten kom ik wat meer buiten. Ik zie het: er moet nodig wat gebeuren. De sneeuwklokjes kunnen we zo niet eens te voorschijn zien komen. Ik begin maar met de hark en de snoeischaar. De sedums moeten afgeknipt en na het bijeen harken van de stengels en het blad dat erbij ligt zie ik het: het frisse groen van de sneeuwklokjes. Het mag dan nog wat meer winter worden, maar ik weet het zeker: het voorjaar komt er aan.
Ik schijn Wim ook op een idee te hebben gebracht. Onze taken liggen nl nogal vast. Ik knip en hark. Hij ruimt op. Ik vind het wel een goede verdeling!
