Soms heb je zomaar ineens een warm gevoel als je iemand ontmoet die een vergelijkbaar verdriet met zich mee draagt. Je wisselt je zorgen uit en beseft dat die ander er op dezelfde manier mee om heeft leren gaan.
Ik had het toen ik een tijdje een burn out had. Ook toen waren er mensen om me heen die begrepen wat je doormaakt. Ook nu na het verdriet om Mark dat telkens weer de kop op steekt. Ja, het gaat best goed met ons, naar omstandigheden. We kunnen weer ergens om lachen en doen ons ding zoals het op ons pad komt.
Gisteren had ik een gesprek met iemand die me haar zorgen toevertrouwde over een van haar kinderen. Misschien deed ze dat juist omdat ze wist wat ook wij doorgemaakt hebben. Hoe belangrijk kan het zijn wanneer er iemand naar je kan luisteren. Zo heb ik een kaartje bewaard dat ik 20 jaar geleden kreeg van een lieve collega. En het feit dat ik het nog steeds bewaar zegt iets over de impact die het op me had en nog heeft.
Ze had er het volgende gedichtje opgeschreven:
Vriendschap
Er lopen mensen
op mijn pad
Ze richten hun pas
Naar de mijne.
Ze slaan hun warme jas
Behoedzaam om me heen
Hun hand rust even
Op mijn schouder
Ik kijk hen aan
Mijn passen worden groter
Mijn ziel wordt warm
Zo is het leven goed.
Uit: Windkracht zes
Truus Polman- van Lier