In hetzelfde sprookjesboek van Hans Andreus staat nog een verhaal. Daarin vertelt hij hoe toch een beer aan z’n korte staart komt. Deze heb ik ook al vaak verteld, maar ze weten nu dat het een sprookje is.
Aan het eind van de winter ligt moeder beer in haar winterslaap als haar jongen geboren worden. De sneeuw ligt nog lang daarna en moeder beer wordt hongerig wakker en gaat op zoek naar eten. Er is weinig te vinden . Er zitten nog geen bessen aan de struiken en het meer is nog bedekt met ijs.
Ineens ziet ze Reintje de Vos aan komen lopen met een flinke zak op z’n rug. “Wat zit er in die zak”, vraagt moeder Beer. “Ooo…, niets bijzonders… ik heb gewoon wat vissen gevangen in het meer”. Moeder Beer zoekt bij het meer maar ziet alleen maar ijs en gaat met een hongerige maag weer naar haar hol.
De volgende dag gaat ze weer op pad en warempel… Daar heb je Reintje al weer, opnieuw met een zak op z’n rug. “Wat zit er nu in die zak”, vraagt moeder Beer. “Och…, ik heb weer een gat in het ijs gehakt en heb weer voldoende vissen gevangen voor mijn familie. Ik kan je helaas niks geven, want dan heb ik niet genoeg voor mijn arme kindertjes”. Moeder Beer gaat opnieuw kijken, hakt met moeite een klein gat in het ijs en probeert met haar poot ook een vis uit het water te krijgen. Jammer …. En hongerig gaat ze weer naar haar kinderen.
Wanneer ze de derde dag Reintje weer ziet aankomen met een dikke gevulde zak zegt ze direct:”Maar Reintje… hoe doe je dat dan… dat vangen van die vis”?
“Tja…”, zegt Reintje, “Voor deze keer wil ik je het geheim wel verklappen, maar dan moet je het niet verder vertellen”. Moeder Beer wilde alles wel beloven. “Nou”, zei Reintje,”Je hakt gewoon een gat in het ijs waar je staart goed door kan. Dan laat je je staart er voorzichtig doorheen zakken. Je voelt al gelijk dat de vissen in je staart gaan bijten, maar nog niets doen hoor. Je wacht net zolang tot ze zo hard bijten dat je het niet langer meer vol kunt houden. Dan trek je met een hele harde ruk je staart in één keer uit het gat en de vissen die er aan zitten te bijten vliegen over het ijs. Zo heb je voor een hele dag genoeg”!
Moeder Beer bedankt Reintje heel hartelijk. En opgelucht, nu ze het geheim weet, gaat ze naar het meer en doet precies wat Reintje gezegd heeft. Ze hakt een gat in het ijs waar ze met haar mooie lange staart goed in kan. Dan laat ze voorzichtig haar staart er in zakken. Reintje heeft gelijk. De vissen beginnen te bijten. O … wat prikt dat. Maar nu flink zijn en even wachten. Na vijf minuten kan moeder Beer niet meer. Haar staart prikt nu zo erg en nu zal ze de vissen over het ijs gooien. Eén, twee , drie en met een hele flinke ruk….. zo hard ze kan……..
Au au au , er komt geen staart, er komt geen vis…. Met die harde ruk heeft ze haar mooie staart eraf gerukt die in het ijs vastgevroren was. Jankend van pijn en woede gaat moeder Beer weer naar haar hol. Ze zal nooit meer die mooie praatjes van Reintje de Vos geloven.