Eigenlijk is het wel bijzonder dat onze jongens in deze buurt zijn gebleven. Ligt het aan de omgeving of aan ons? Ze waren al tieners toen we naar Emmen verkasten vanwege Wims werk, want ons principe was toen wel: waar je werk is, is je vaderland. Bij Stork ging het niet goed en Wims werk zou een verandering ondergaan die hem niet aanstond.
Collega’s en buren in Hengelo begrepen er niets van. In Hengelo hadden we ons helemaal gesetteld, werk, vrienden, scholen… Het eerste vriendinnetje was er al.
En toch gingen we. Holvrieka Ido in Emmen had een leidinggevende kwaliteitsman nodig. Gerhard en Rick begrepen het. Mark niet, maar die moest als 13 jarige wel mee. Het werd een heel nieuwe uitdaging. Onze eerste oud- en nieuw vierden we nog wel bij onze oude buren Bertus en Marijke in Hengelo. Toen we eenmaal naar ons huis aan de Kuifmees konden verhuizen begon ook voor de jongens en mij Emmen een plekje in ons hart te krijgen. Ja, ook bij Mark. Toen we die bewuste oudejaarsdag door de Twekkelerweg reden en mijn oog viel op een huis dat te koop stond, riep Mark meteen: ’We gaan nu toch zeker niet weer terug?’ Hij was ook net zijn enigszins Twents accent kwijt, je weet wel met die lage ooo.
En zoals je merkt zijn we gebleven. Alleen Rick zegt wel eens stoer dat hij hier uitgekeken is. Hij zou wel terug willen naar de Achterhoek waar hij ooit ook geboren is. ‘Maar hier heb ik mijn werk’, vult hij dan meteen aan.
En zo was Rick hier zaterdag een stuk grind aan het vrijmaken van onkruid, met schoffel en schroeiapparaat. En gisteren kwam Gerhard de week doornemen. Natuurlijk missen we Mark. Hij had met voor hem vooruitziende blik in de zomer van 2016 veel onderhoudswerkzaamheden op zich genomen. Maar we missen hem vooral door wie hij was, onze ooit zo sprankelende unieke jongste zoon. Alle drie zo verschillend maar met hun eigen kwaliteiten.
Foto: 5 jaar geleden, aan het Schoolpad en mèt Storm