Walter met de eerste pup in 1997.
Vanaf vandaag mag Wim dus weer fietsen en autorijden. Dat blijkt altijd zo te zijn na een hartkatheterisatie. Het betekende maandag dat ik moest rijden toen we naar de crematie van Wim z’n oud-collega Walter Vasbinder in Assen reden. Het was nog een jonge vent toen hij ergens halverwege jaren 90 bij Holvrieka kwam werken in de Kwaliteitsdienst. Toen in 1997 Kim een nestje puppies kreeg meldde hij zich – of was het nou Karin-, net als mede collega Jack, aan voor een pup.
Walter is slechts 44 jaar geworden. Wat is kanker toch een vreselijke ziekte. Tien maanden kreeg hij om eerst tegen zijn ziekte te vechten en daarna te accepteren dat hij afscheid moest nemen.
De plechtigheid was geheel door Walter en de familie ingevuld .. met tromgeroffel, klokgelui, gitaarmuziek, een toespraak van zus Chrissy met een boodschap van Walter:
[i]Wees dankbaar voor iedere dag die je gegeven is.
Ontdek wat voor jou het belangrijkste in het leven is, ongeacht wat,
en geniet ervan zoveel je kunt.
[/i]
Karin zelf las een afscheidsgedicht voor: [i]De trein van ons leven[/i], aangevuld met persoonlijke details.
Walter had aangegeven liever planten dan bloemen te willen ontvangen voor een eigen plekje in de tuin. Het was één bloemenzee rond de kist. Al met al een bijzonder afscheid.
Toen we Karin de hand schudden vertelde ze over hun honden. Ze hebben zo’n 13 jaar geleden twee pups van ons gehad. De tweede hadden ze van te voren al besteld en toen Kim met bevallen begon had ik haar snel gebeld en heb samen met Karin de hele dag bij het nest gezeten. Ze vertelde dat de beide honden thuis altijd aansloegen wanneer er mensen kwamen. Maar toen Walter die ochtend in de rouwauto en de familie vertrok vanuit hun huis naar het crematorium in Assen waren ze beiden doodstil geweest en dat had haar bijzonder getroffen.