‘Wat zut die Wim d’r netjes uut, wat steet dat pak ‘em mooi, zei buurvrouw Wolterdina toen ze hem indertijd in het pak van Valerius zag bij de uitvoering van de Crucifixion. Ik denk dat ze hem daarvoor nog nooit in een kostuum gezien had.
Wim heeft er een aversie tegen… tegen die nette pakken net als tegen een uniform. Ik heb hem ooit één keer in zijn uniform van de koopvaardij gezien. Hij wilde hem bij zijn moeder thuis even voor me aan doen, nog voor we trouwden. En er kwam meteen een achteraan: ‘Je moet niet denken dat ik in uniform trouw!’ Dat uniform stond hem geweldig. Jammer, ik had niet genoeg overredingskracht of misschien maakte het me toen niks uit, maar hij trouwde in een net zwart pak mèt streepjesbroek. Kan altijd van pas komen werd er van zo’n ‘trouwpak’ gezegd. Als je een kind laat dopen of ooit als ouderling.
Hij heeft hem nooit meer aan gehad. Mijn trouwjurk deed tenminste nog dienst als hemeltje voor de wieg bij Gerhard en Rick en bovendien had ik uit de rest een mooi doopjurkje genaaid.
Nee, Wim hield het verder bij een combinatie d.w.z. een colbertjasje, het liefste van Harris tweed, en een bijpassende broek. Nu kreeg hij bij Stork in Hengelo werk in de Kwaliteitsdienst waarbij hij er steeds gekleed moest uitzien mèt stropdas en al. Voor al die inspecteurs die hij moest ontvangen moest hij wat over hebben. Hij ging overstag, zij het met tegenzin.
De tijden veranderen. Toen hij bij Holvrieka-Ido in Emmen ging werken was het, om in gelijke termen te blijven, van hetzelfde laken een pak, maar iets minder streng. Hij hing daar z’n colbertjasje mèt stropdas aan een hangertje achter zich aan de kast en wanneer er inspecteurs op bezoek kwamen die gevoelig waren voor stijl …. Nou dan deed hij snel een greep naar die hanger.
Op de dag dat hij stopte met werken bij Holvrieka heeft hij me bezworen dat hij geen kostuum meer draagt tenzij… nou ja voor Gerhard en Judiths trouwerij. Hiervoor hebben we zelfs een nieuw donkergroen kostuum gekocht bij Schomaker, zijn favoriete shop. En mooi dat het hem stond! Toen Jaap en Mirjam trouwden kwam dat pak weer te voorschijn. Stond hem nog steeds heel goed. Buurvrouw Wolterdina zou zeggen:…. ‘Wat zut die Wim d’r netjes uut’.
