We moesten zomaar een keer overslaan, vriendin en ik. Elke donderdag na het zwemmen ontmoeten we elkaar bij ons vaste adresje: Kringloopwinkel Het Goed. Meestal gaan we aandachtig de winkel rond. In het verleden verzamelde ik er nogal wat: mokken, een stoel, een paar tijdschriften en zelfs onze eettafel die nu al 20 jaar dienst doet. Inleveren doe ik ook, maar dat is meestal kleding die ik in een opwelling kocht maar me niet staat.
Vandaag ging ons rondje wel heel snel want we hadden elkaar heel wat te vertellen. Mijn ervaringen met de ETA en Schiphol en ook zij had het een en ander meegemaakt met een van de volwassen kinderen. Al zijn ze volwassen, je kunt er aardig druk mee zijn. Het blijft lastig om ze los te laten.
We ploften neer in ons vertrouwde café en konden niet stoppen met vertellen. Zo fijn om iemand te hebben die echt naar je luistert.
Toen we opstapten besefte ik ineens dat ik vanmorgen nog niet één keer aan Mark heb gedacht. Eigenlijk is hij altijd op een of andere manier bij me. Als ik wegga bij het hek al, vaak hoor ik de boomklever die zich de laatste jaren steeds laat horen. Er zijn hier jongen uitgebroed. Het is de vogel die ik hoorde toen wij als gezin Marks as uitstrooiden in het Oeverse bos. Het was er doodstil, slechts één vogel hoorden we, dat bleek de boomklever en daarom blijft deze bijzonder voor ons. Ook als ik iets moet beslissen denk ik aan Mark. Rick zegt dan in zo’n geval: ‘Mark zou zeggen: Doen’.
Ons grote verdriet om Mark blijft, maar de steeds voorbijkomende emoties zakken sneller weg. Af en toe praat ik met anderen die ook een kind of een kleinkind verloren hebben. Je begrijpt elkaar. Een kleinkind verliezen is dubbel verdriet want je ziet ook het verdriet van je eigen zoon of dochter.
Iedereen krijgt zijn eigen rugzakje mee en om met Daniel Lohues te spreken:
Elk mens die hef zich ‘m kruus te dragen
Op zich bennen die kruuzen precies eben groot
’t verschil is; de iene hef der iene van piepschoem
En de ander die hef ‘m van lood.