We zwemmen weer. Ik heb mijn medezwemmers nog nooit zo enthousiast gezien, het werkte aanstekelijk..
’We mogen weer!’, klonk het telkens. We leken wel een stel uitgelaten pubers die te lang op school moesten zitten en eindelijk vrij waren. Het is gewoon een uitje voor ons allemaal want de meesten zijn op leeftijd net als wij, nou ja… enkelen wat jonger, maar net zo uitgelaten. De trainster zette ons lekker aan het werk en we oefenden dat het een lieve lust was. Mopperden we in de eerste maanden dat we geen koffie konden drinken na de inspanningen in het water, nu zijn we allang blij dat we ‘weer mogen’. De weken die we gemist hebben op ons maandabonnement zijn er gewoon bij op gezet. Wat willen we nog meer?
Omdat we al vroeg de deur uit gingen naar het zwembad had Wim uit voorzorg voor de komst van onze trouwe poetshulp een groot plakkaat op de deur geplakt: Deur sluiten i.v.m. poes Dirk. Poes moet binnen blijven.
‘Och’, zo vertelde ze toen we thuis kwamen, ‘Ik bun d’r maor effen bi-j gaon zitten en Dirk kwam metene op mien af en wi-j hebt eerst uutgebreid kennis emaakt’. Toen de stofzuiger begon was Dirk in een streep de trap op naar boven. Daar trok hij zich terug voor zijn broodnodige schoonheidsslaapje.
En als ik naar Dirk kijk of alleen maar zijn naam noem, kijkt Storm me teleurgesteld of is het beledigd aan en ik haast me dan om hem te vertellen dat hij hier echt altijd no 1 zal blijven.
