Pa kwam regelmatig met tante Gerritje naar Emmen. Altijd was er interesse in ons doen en laten. En altijd vroeg hij de jongens over wat hen bezig hield. Hij was wat geschrokken toen we met z’n allen op zondagmorgen een kerkdienst bezochten. Hij hield één van hen het psalmboek voor, maar ja pubers in die tijd. Er werd niet meegezongen.
Aan de foto’s kan ik zien dat dit in onze laatste periode aan de Kuifmees is geweest. We waren en zijn nog wel fan van Groot Brittannie. Eén foto van mijn stelletje in het Jamespark in Londen onder een door Mark gevonden paraplu en een foto van het uitzicht op de Summer Isles.
We hebben nog regelmatig contact met Tom en Joan in Manchester en eens per jaar met Hilda in het topje van Schotland die daar neergestreken is om de dieren van een Rare Breed Farm te verzorgen en genoeg heeft aan haar eigen geiten Tanner en Fudge en alle materiele zaken achter zich heeft gelaten. Het liefst zit ze met een breiwerkje in de stal bij haar dieren. Ooit stond er een artikel van haar in het blad [i]Buiten[/i],dat later is opgegaan in [i]Landleven[/i], en ik schilderde een foto van een schapekop na. IK was zo onder de indruk van haar leven tot nu toe dat zij het einddoel werd van onze volgende Schotlandreis. Het is gelukt om haar te vinden en samen wisselden we allerlei wetenswaardigheden uit over ziektes en de verzorging van schapen. Wat ik nog steeds voor ogen heb en niet kwijt raak zijn de dozen met boeken en ander verhuismateriaal die gewoon in een ruimte naast de geiten stal lagen.
Nee … pa had volgens mij niks met schapen, een geit voor de jongens… tijdelijk… verder ging het niet. Nee een paard om mee naar de keuring te gaan en mee te fokken en waar Diny op mocht rijden, dat was zijn ideaal. Ik hoor nog een Winkel, ik weet niet meer of het nou Jan of Goosen was, zeggen bij het condoleren op Pa’s begrafenis:”Da’s weer een peerderkearl minder”.
