Ik begin weer leven te vertonen na die paar dagen verplichte rust. Er is een gevoel van wakker worden. De loomheid valt van me af. Bij Wim is het anders. Die lijkt geen hinder te hebben van de hitte, maar begint te steunen bij iets lagere temperaturen. Vanmorgen deed hij zijn rondje langs onze menagerie op z’n slippers en kwam melden: ’Ik zie dat kleine lam niet’. ‘Bu’j d’r dan al hen ewest?, vraag ik, want de vier schapen met dit lam lopen in de achterste wei. ‘Op mien sloffen zeker?, het gras is behoorlijk nat van de dauw. De laarzen gaan aan en ik loop ook mee. Ze moeten me niet aan mijn schapen komen. Erg genoeg dat laatst zomaar een lam gestolen is, hebben ze mee door de wei moeten sjouwen, twee keer over schrikdraad plus sloot gesprongen, nooit meer iets van gehoord of gezien. Wim moet heel dichtbij komen voor de schapen in de benen komen, het lam lag lekker tegen zijn moeder aan. Het eerste wat hij doet is onder z’n moeder duiken voor een extra teugje melk. De dag is weer goed. En die foto van gisteren…? Vergeet die maar gauw… dit is ook mooi!
