Rick op z’n Lilliputter
Toen Rick 2,5 was gingen we ook met hem naar een orthopeed. De stand van z’n linkervoet was niet goed, helemaal verkrampt. Hij liep op z’n teen en dan naar binnengedraaid. Ik vroeg hem het één en ander over deze handicap en legde uit hoe en hoe vaak er fysiotherapie is en informeerde ook hoeveel jaren het kost voor hij weer enigzins in orde zal zijn. De man keek me aan of ik niet goed wijs ben en zegt:"Mevrouw…dat komt nooit meer goed"! Niemand van de artsen had dat tot dan toe durven zeggen. Internet had je nog niet. Alleen werd er gevraagd:"Hoe gaat het"? en gezegd: "Oefen maar goed"!
Ik weet niet meer hoe ik thuisgekomen ben!
Rick zal ongeveer zes jaar geweest zijn toen de stand van z’n linkerbeen zodanig was dat hij een achillespeesoperatie moest ondergaan. De naam van die orthopeed ben ik kwijt…helemaal weggeblokt…een man zonder gevoel leek het wel…een bok van een vent. Het was dat hij tegen Rick zelf niet vervelend was, maar mij zag of hoorde hij niet. Hij legde wel uit dat hij de Achillespees ging splijten en dan verlengd weer aan elkaar ging zetten.
Toen we hem wegbrachten vroeg ik of ik er bij mocht zijn wanneer Rick weer bij zou komen uit de narcose. Nee dat kon niet. Daar was geen denken aan. Eigenlijk had ik Rick gelijk weer mee naar huis moeten nemen.
We konden alleen na die tijd op het bezoekuur terecht en vonden een kind dat helemaal overstuur was. Z’n been zat in ’t gips en hij dacht minstens dat het er af was. De bezoekuren waren een crime voor ons. Nee… Rick had heimwee. Binnen de tijd die er voor stond konden we hem weer meenemen.
Dat zou je nu niet meer zeggen wanneer hij vier weken naar Canada vertrekt.