We zijn daarna toch een behoorlijk tijdje zonder huisdieren geweest. Ach met de kinderen was er ook geen tijd om daar steeds bij stil te staan. Anda en ik gingen vaak met de kinderen naar het Hertenkamp vlakbij.
Karin en Alfred waren tot onze grote spijt verhuisd, want Alfred ging ook aan de wal werken en wel in Delfzijl bij de zoutfabriek. In hun huis kwam een vriendelijke Indonesische familie.
Op een gegeven moment net een week voor we af zouden reizen naar Badenhard laat die buurvrouw ons zo even op het balkon een schattig hamstertje zien. "Willen jullie deze wel hebben. Onze kinderen zijn allergisch". Het was een grappig diertje. Je raadt het alweer. We waren al verkocht dwz de jongens en ik. Wim kwam behoorlijk in opstand moet ik zeggen, maar koos uiteindelijk toch eieren voor z’n geld. Buurvrouw wilde er in de vakantie wel voor zorgen.
Er moest die laatste week dus nog een hok getimmerd. De hele buurt kwam ons Knabbeltje bewonderen. En wij gingen op vakantie.
Na de vakantie viel het plezier dat je van een hamster kunt hebben wat tegen, want het bleek een nachtdier te zijn. En ’s nachts slapen wij. Het eerste wat de jongens ’s morgens deden was….één streep naar ons Knabbeltje. Het duurde niet lang of we waren hem op een morgen kwijt…ja gewoon kwijt. We hebben de hele kamer op de kop gezet en vonden hem uiteindelijk weer terug in een laars van Gerhard die op één of andere manier achter de kast verzeild was geraakt. Een hamster is natuurlijk ook een knaagdier en Knabbeltje had zich een gat naar buiten gevreten. Wim repareerde het hok. Een dag later was t-ie weer onvindbaar. Wim was er onderdehand goed flauw van, greep het hok en zette het op het balkon.
Knabbel bleef weg, nergens te vinden…..! En Wim…. die haalde weer opgelucht adem.
