Miesje

Onze eerste hond Sacha in Aalten…je weet wel die grote zwarte waterjachthond…was geen sukses. Een tweede hond wist Wim daarna ook heel lang tegen te houden.
Maar nadat Mark geboren was kregen we een jong poesje aangeboden. Ik vond nog steeds een huis zonder dieren helemaal niks. En…Wim ging overstag! Echt waar! Miesje deed haar intree. Miesje was leuk! We waren dol op Miesje. Tot er een moment kwam dat ze Mark die in z’n kruipperiode aanbeland was de wang openkrabde. Wie Mark goed bekijkt ziet het lidteken na 38 jaar nog steeds. Ja…dan ga je wel even nadenken.
Op een zondag…net toen we op het punt stonden om naar Vorden af te reizen… floepte Miesje naar buiten. Ze verstopte zich onder onze witte Volkswagen. Na vijf minuten bidden en smeken en maar miauwen was Wim het helemaal zat. Hij liet zich in z’n goeie kleren op z’n buik vallen, deed een graai onder de auto….. en had Miesje. "Noe geet e met ok", zei hij.
Miesje ging mee naar "De Boomgaard". En natuurlijk mocht ze blijven. Ze mengde zich daar onder de boerderij-kattenfamilie. Het was een zeer aanhalig poesje en heeft verscheidene keren een nestje gekregen. Ik weet niet of ze allemaal uit handen van pa zijn gebleven. Wanneer ze net geboren waren en hij ze kon vinden deed hij aan een soort geboortebeperking achteraf. Bah! Hoe? Dat heb ik nooit geweten.
Bij ons in de buurt bracht buurman ze steeds naar meneer Onderwater. Ook vreselijk. Maar wisten de kinderen veel…wie die meneer Onderwater was.
Toch hebben de nakomelingen van Miesje die het gered hebben gezorgd voor een heel aanhalig soort katten op "De Boomgaard".
Ze hadden daar vroeger eens wel vijftien katten. Die waren niet op tijd ontdekt. Daar had pa het volgende op gevonden. Wanneer ze weer naar een verjaardag gingen en dat was meestal op een boerderij… dan greep hij voor ze weggingen eerst een jonge kat, nam die mee en liet hem bij het feestvarken op de deel los. Als hij dan binnen feliciteerde zei hij: "Oew kadootjen zit al in t heui op de hilde".