Hetty Site

Ze komen hier mangs langs…

Het was een hele overgang… om te verhuizen van Aalten naar Hengelo. Ze liggen allebei in het oosten van ons land, maar Hengelo is natuurlijk wel een stad. Het duurde even voordat ik doorhad waarom de mensen die ik onderweg steeds bleef groeten zo verbaasd keken. Dat waren ze hier niet gewend. Daar was geen beginnen aan.
Ook de sociale controle was hier niet of nauwelijks. En dat was een verademing. In Aalten had ik me zo goed en kwaad als het ging aangepast aan de poetsgewoonten van de buurt…’s maandags de was en vrijdags de ramen. Ik wilde ook niet als een slons over de tong gaan.
Hier in deze grandioze benedenmaisonette in de net gebouwde Hengelose Es was er wel gezellig contact onderling wanneer je dat wilde, maar er werd bij mijn weten niet zo op je gelet. Ook de mensen om ons heen waren totaal verschillend. Wel allemaal mensen van onze eigen leeftijd, meest jonge gezinnen. Aan de ene kant van ons woonden Karin en Alfred, beiden uit Twente. Alfred was eerst nog machinist op de grote vaart en bracht altijd een voorraad drank mee. Voordat hij weer thuis kwam moesten we Karin er van af helpen. Wat hebben we samen gelachen!
Aan de andere kant woonden Han en Riet. Hun dochtertje Petra was net zo oud als Gerhard. We hebben wel eens een zaterdagavond tot diep in de nacht met hen monopoly zitten spelen. Het spel kregen we niet uit en zondags gingen we gewoon weer verder.
Marinus en Jenny aan de overkant hoorden ook bij onze kerk en kwamen uit Hardenberg, lekker Sallands. Met hen klikte het ook meteen.
Verder woonde er een gezin wat verderop waar drs voor de naam stond. De vrouw bleek een jeugdliefde van Jan Kremer en had daar ook haar oudste dochter van en warempel…die leek sprekend op haar vader.
Voor Gerhard was Marcel natuurlijk de enige die hij in het eerste begin belangrijk vond. "Kom Piet", zei Marcel steeds en dan gingen ze samen spelen. Dat kon ook gewoon buiten. Voor de flat was een heel groot grasveld met een enorme zandbak.
Er was één buurvrouwtje dat probeerde netjes Hollands te spreken, wat niet altijd lukte. Op een gegeven moment hadden we het over de auto’s die soms wat hard reden en ze beaamde dat met de kreet:"O…ze komen hier mangs langs…."!
Maar het meest bijzondere van ons verblijf aan de Jan Voermanstraat was dat we er nog geen drie maanden woonden toen de bel ging en wie stond daar op de stoep?? Juist… Anda!
Dick en Anda waren er vlakbij komen wonen helemaal boven in een hoge flat. Ik had Anda geloof ik pas één keer gezien toen ze me knipte in de kapsalon in Aalten. Dick zat toen nog in militaire dienst. Het werd een vriendschap voor het leven!