Raar is het, je vergeet in de loop der jaren best veel maar zo hier en daar zijn er opmerkingen die je altijd bij blijven. Toen ik deze foto van mezelf zag moest ik er weer aan denken.
In Hengelo verhuisden we naar ons eerste eigen huis in de Marnixstraat. We hebben er met veel plezier gewoond met onze jongens die op basisschoolleeftijd waren. Onze buren aan een kant waren Betsy en Henny met hun 4 kinderen. Henny was hoofd van een basisschool in de buurt en hun kinderen waren in dezelfde leeftijd als die van ons: Cyril, Mirjam, Paul en Luc. We hebben veel aan elkaar gehad, ook door veel dezelfde interesses èn onze kinderen die veel met elkaar optrokken. We hielden contact nadat ze verhuisden naar een groter en voor hen praktischer huis. We woonden net in Emmen toen we een uitnodiging kregen voor hun 25 jarig huwelijk. Het was een gezellig intiem feestje waarbij de kinderen een grote en leuke inbreng hadden. Zo had Mirjam bij de dia’s met een puzzelvraag een leuke babyfoto, een stralend kaal koppie met een brede glimlach en de vraag was: Wie van onze boys is dit? Hiermee zette ze iedereen op het verkeerde been en wij schatten in dat het Cyril was. Het bleek Mirjam zelf, zo kaal wat.
Betsy en ik hebben ook veel gelachen samen.
‘Weet je wat we wel deden in onze verlovingstijd?’, zei ze. ‘We hadden al uitstapjes gemaakt samen en Henny maakte mooie dia’s van kerken en hun interieur en ook van prachtige natuur’. De vele ooms en tantes die ze als goede R.-k. familie hadden kwamen in die tijd nog niet ver van huis.
‘En dan gingen Henny en ik op de brommer met dia’s en projector bij de ooms en tantes op visite en lieten ze de dia’s zien’. Het zal toen 1964 geweest zijn. De ooms en tantes vonden het prachtig.
Zomaar wat herinneringen aan de 70er jaren toen we naast elkaar woonden. En al zien we elkaar niet vaak, we hielden er een band voor het leven aan over.
